Peter
Tijdens de biologieles loopt Peter (13 jaar) met roodomrande ogen en tranen op zijn wangen de klas uit. Hij kan er niet meer tegen. Uitleg over de organen van het lichaam. Veel te bloederig voor hem. Het maakt hem misselijk.
Hij wil ook niet meer de klas in, want wat zullen de andere kinderen er dan van zeggen.

Naima
Het is twee uur en de klas is aan het tekenen. Een les waarbij de kinderen rustig aan het werk zijn. Opeens begint Naima te huilen. Ze loopt naar Robin en zegt heel zacht tegen hem: Ik vind het zo erg van je opa!
Robin schrikt, want hij heeft niets aan de klas verteld en toch weet Naima blijkbaar dat zijn opa heel ernstig ziek is.

Twee voorbeelden van kinderen die hoog gevoelig zijn.
Hooggevoeligheid is een eigenschap en het komt evenveel voor bij mannen als vrouwen. Elaine Aron, een Amerikaanse psychotherapeute en universitair docent, is de grondlegster van het begrip HSP (High Sensitive Person).
Hooggevoelige mensen zijn meer dan gemiddeld gevoelig voor indrukken en prikkels en merken meer signalen en details op. Zij raken dan ook eerder overprikkeld door een teveel aan prikkels.

Uit de voorbeelden van hierboven wordt duidelijk dat Peter en Naima meer dan gemiddeld gevoelig zijn voor bepaalde prikkels. Bij Peter gaat het dan om zijn rijke innerlijke leven; hij fantaseert al verder als hij een plaatje ziet of een verhaal hoort over een (bloederig) orgaan of een lichaam. Hij wordt dan echt misselijk. Hij voelt heel intens.
Naima voelt stemmingen heel goed aan en weet dat Robin een opa heeft die ernstig ziek is. Ze kan hem hierin steunen, maar voor haar voelt het ook naar omdat ze de emotie zo heftig aanvoelt. Robin kan de emotie, blijkbaar, even van zich af zetten, Naima kan dat niet. Zij barst ineens in tranen uit.

Nu lijkt het alsof hooggevoeligheid alleen maar nare kanten met zich meebrengt, maar dat is natuurlijk niet zo. HSP’ers kunnen (o.a.) anderen goed troosten, hulp bieden, voor een ander zorgen, en ze zijn ook plichtsgetrouw en perfectionistisch.

Het gaat er vooral om dat HSP’ers leren omgaan met hun positieve kanten en valkuilen. Om goed in balans te blijven als HSP’er is het belangrijk om te weten waar grenzen liggen (en die dan ook te accepteren), een balans te vinden tussen in- en ontspanning en goed te aarden (je lichaam voelen).

Peter en Naima redden zich wel, zij hebben goede afspraken gemaakt met hun leerkrachten en voelen zich gehoord en gezien.

Heb jij nou ook een kind dat hooggevoelig is en je weet even niet hoe je verder moet? Kom dan naar de (betaalde) workshop van Kindercoaches Gelderland op woensdag 3 oktober bij ’t Brewinc in Doetinchem. Aanmelden kan op de website van de bibliotheek.

Dat klinkt makkelijk hè?

Zo makkelijk is het natuurlijk niet altijd, maar wat helpt is weten dat je iets kunt leren en als je gaat oefenen dat het dan steeds makkelijker wordt.

Kun jij je nog herinneren dat je voor het eerst iets voor een grote groep moest vertellen, je spreekbeurt bijvoorbeeld? Hoe was dat voor je? Vast heel spannend.

Zo had ik ook een leuke knul in de praktijk die dat ontzettend spannend vond. Zo spannend dat hij er van moest spugen. Toen ik hem vroeg hoe dat kwam bleek dat er allemaal gedachten in zijn hoofd zaten die hem niet erg hielpen bij een relaxed gevoel: “Dadelijk weet ik niet meer wat ik moet zeggen, ik maak vast een grote fout, ik krijg als enige een onvoldoende”. Zijn vader en moeder hielpen hem zoveel mogelijk en zeiden zoveel mogelijk dingen die zijn gedachten moesten ontkrachten: “Je kunt het best, en je krijgt vast een voldoende”.  Maar het waren nietzijn gedachten dus hij voelde dat ook niet zo. Eigenlijk kon hij er niets mee. Het deed zijn zelfvertrouwen geen goed.

We zijn samen aan het werk gegaan en hebben onderzocht wat angst nu precies is, hoe zijn lijf reageerde en wat hij dacht. Door er bewust van te zijn wat er gebeurde konden we samen ook gaan bedenken wat nodig was om anders te gaan voelen en denken. Dit konden we vervolgens gaan oefenen en alvast gaan fantaseren hoe het was als hij die spreekbeurt met vertrouwen kon doen. Hij had zelf een hele mooie helpende gedachte bedacht: “Niemand weet wat ik wil gaan vertellen , dus als ik een fout maak heeft ook niemand dat door.” Zijn eigen plan was ontstaan!

Met alle tools in handen en de hulp van moeder kon deze knul zijn spreekbeurt gaan doen. Je raad het vast al wel, hij haalde een dikke voldoende. Nog belangrijker was dat hij een beetje gespannen was maar er met vertrouwen in kon gaan. Een succeservaring die nog meer vertrouwen geeft voor de volgende keer!

Maandagavond 11 juni wordt er een gratis thema-avond verzorgd door Kindercoaches Gelderland in T Brewinc in Doetinchem. Je bent welkom vanaf 19:00 uur. We starten 19:15 uur en om ongeveer 21:00 uur zijn we klaar. Er is gelegenheid om na te praten. Meld je even aan via https://westachterhoek.biblio-shop.nl/activiteiten/9/all/alle-locaties/jeugd. Voel je welkom!

Tom, een jongen van tien jaar, zit niet lekker in zijn vel. Hij kan zich op school niet goed concentreren, zit naar buiten te staren. Als kinderen om hem heen ruzie hebben, wordt hij boos en verdrietig. Hij klaagt er thuis over dat hij het op school niet fijn vindt. Als hij thuis is, denkt hij vaak aan zijn opa. Die is een half jaar daarvoor overleden. Zijn opa, zijn vriend, zijn alles. Praten over opa wordt in die thuissituatie wel gedaan, maar er wordt vooral gepraat over ‘hoe erg het allemaal is dat opa er niet meer is’. Tijdens de sessies met Tom komen we er samen achter dat Tom vooral herinnerd wil worden aan de leuke dingen van opa. Samen werken in de moestuin of iets moois maken van hout in de schuur. Opa was handig. Ook wil Tom graag dingen weten over het ziekbed van opa en hoe iedereen alles beleefd heeft, want daarvan kan hij zich niet veel herinneren.

We besluiten om een kistje van hout te maken waar Tom allerlei dingen van zijn opa in kan stoppen. Om het kistje te maken gaan we naar een opa, mijn vader. Tom vindt het geweldig om met zo’n opa-figuur iets te timmeren in de schuur. ‘ Net als met opa’, zegt Tom. En dat is nou net de bedoeling. De leuke dingen terughalen voor een beter gevoel over opa. Het kistje wordt vakkundig in elkaar gezet. Mooi hout wordt gebruikt, houtlijm wordt secuur op het hout aangebracht en spijkertjes worden netjes in het hout geslagen.

Ook wordt er een deksel gemaakt. Tom is superblij met zijn gedenkkistje voor opa. Hij versiert het geheel met stickers, zet er ‘ lieve opa’ op en doet er allerlei spullen in die met opa te maken hebben. Van zijn oma krijgt hij een brief. Daarin heeft ze allerlei verhaaltjes over opa geschreven en wat lieve woorden voor Tom. Ook doet hij er een van papier gevouwen vogeltje in. Opa kon die als de beste maken. Foto’s van Tom en opa krijgen ook een mooi plekje. Het is een prachtig herinneringskistje.

In de week erna bekijken we samen een filmpje over opa. Het is een filmpje van het tv-programma ‘ Bakkie Troost’. Daarin wordt de zus van Tom geinterviewd over opa. Opa is op dat moment al overleden en in het programma worden herinneringen aan hem opgehaald. De interviewer en de zus van Tom bezoeken ook het graf. Een indrukwekkend stukje film. Belangrijk voor Tom om te zien en te blijven herhalen, zodat hij zijn gevoelens kwijt kan. Een paar beelden van de uitzending worden als foto afgedrukt en vinden ook een plekje in de kist.
De familie van Tom praat steeds vaker met Tom over de leuke herinneringen aan opa.
Tom krijgt het idee dat hij aan opa mag denken en erover mag praten op een leuke manier. Hij voelt zich gehoord en gesteund in zijn rouwproces.
Een paar weken later spreek ik de moeder van Tom. De sfeer thuis is vrolijker, prettiger. Het gemis van opa is dagelijks voelbaar, maar er wordt weer meer gelachen en op een fijne manier aan opa gedacht. Tom is rustiger, open. Soms gaat hij naar zijn kamer en pakt hij het herinneringskistje van opa. Dan leest hij de brief van oma over opa, bekijkt het vogeltje en de foto’s. Daarna zet hij het kistje weer boven zijn bed en loopt hij opgelucht de huiskamer in.

Opa is er niet meer, dat is verdrietig en naar. Maar het leven gaat door en het leren omgaan met verlies kun je leren. Ook als je jong bent.

Ellis Wassink

Ik kon net naar de MAVO. Nou was de basisschool al niet mijn favoriete tijd maar de MAVO was zowaar nog veel erger. Uit boeken leren was een worsteling. Het bleef maar niet in mijn hoofd zitten, terwijl ik het zeker wel begreep. Steeds weer kreeg ik proefwerken waarvan ik de vraagstelling lastig vond of niet meer wist of ik nou die ene formule moest toepassen of toch die andere. Gelukkig was er die leerkracht Engels die in mij geloofde en mij uitdaagde door een weddenschap aan te gaan met als beloning een witte reep chocola. Ik haalde met de hakken over de sloot mijn MAVO diploma maar wel op D-niveau. Meneer Eggenhuizen kreeg zijn reep chocolade en ik mijn diploma.

Na de MAVO ging ik naar het MBO en het onvoorstelbare gebeurde, ik begon het leuk te vinden. Ik haalde de ene acht na de andere en soms zelfs negens en tienen. Hoe kon dit nu?? Echter mijn faalangst was al lang daarvoor geboren en niet zomaar verdwenen, net zo min als mijn lage zelfbeeld dat mede daardoor was ontstaan.

Nu, 26 jaar nadat ik mijn MBO diploma heb gehaald, begrijp ik heel goed wat er allemaal fout is gegaan in mijn schooltijd en waarom het ineens veel beter ging. Wat had mijn schooltijd en daarmee waarschijnlijk ook mijn zelfvertrouwen er anders uitgezien als ik toen had mogen leren op de manier die ik nodig had en die bij mij paste. Gelukkig ben je nooit te oud om te leren 😊

Mindmappen is 1 van de manieren die ik toen geweldig had gevonden om te gebruiken en waardoor ik lesstof veel makkelijker had kunnen onthouden. Verschillende kinderen in de praktijk maar ook mijn eigen kinderen hebben hier al kennis mee mogen maken en hoe mooi als kinderen merken dat deze manier gewoon werkt en ook nog eens het leren veel leuker maakt. Want hoe saai is het leren uit een boek als je ook een mooie tekening kunt maken en het dan daarna gewoon gelijk in je hoofd zit.

Woensdag 25 oktober organiseert Kindercoaches Gelderland een workshop mindmappen voor kinderen en ouders. Is jouw kind een doe-/beweeg-/creatief kind of lijkt zijn manier van leren niet het juiste effect te hebben, meld je dan samen aan voor de workshop bij Karen of Martine (06-31957152 of 06-10874349 of via info@kidswijs.nu )

Wist jij dat de manier van leren lopen iets zegt over de manier van leren van je kind?

Je hele leven leren, dat is voor veel mensen niet echt iets waar ze blij van worden.
Vraag het aan een gemiddelde scholier en waarschijnlijk krijg je een meewarige blik en een zware zucht als antwoord..…echt niet! Na school is het leren wel even klaar.

Toch is je hele leven leren helemaal niet zo erg als het op het eerste gezicht lijkt, immers: ‘je bent nooit te oud om te leren’! Vaak wordt gedacht dat leren alleen op school gedaan wordt, maar ook daarvoor en daarna leren we.

Neem nou het leren lopen; eerst deed je gewoon wat loopbewegingen in de lucht, later bleek dat deze bewegingen goed van pas kwamen toen je je bijvoorbeeld vasthield aan de box. Weer later ontdekte je dat je aan de hand bij iemand ineens een stuk verder kon lopen om vervolgens, binnen de kortste keren, gewoon zelf aan de wandel te gaan…

In bovenstaand stukje zijn eigenlijk alle leerfasen genoemd; eerst min of meer per ongeluk ontdekken dat je iets kunt, daarna oefenen met hulp (van iets of iemand) om het daarna gewoon zelf te kunnen. Niet elke fase duurt even lang en niet elke fase is even intensief. De één neemt alle tijd om met de benen loopbewegingen te maken terwijl de ander heel wat stappen zet in de box. De één vindt het heel fijn dat er veel geoefend kan worden, de ander houdt die fase het liefst zo kort mogelijk. Iedereen leert lopen op zijn of haar manier en in zijn of haar tempo, maar uiteindelijk heb je het letterlijk onder de knie gekregen!

Bij het leren op school ga je ook telkens door deze leerfasen, al ben je je dat niet altijd bewust.

Leren door iets zelf te ontdekken…
Leren doordat iemand het voordoet.
Leren door te oefenen.

Zo heb je langzaam maar zeker (want fouten maken mag en de tijd ervoor nemen ook) er weer iets bij geleerd. Zodra je in die fase bent beland, ben je bewust bekwaam. Je hebt iets geleerd, je weet dat je het kunt en je kunt het ook toepassen.

Net als leren lopen…!

‘Ben je boos
pluk een roos,
zet hem op je hoed
dan ben je morgen weer goed!’

Was het maar zo simpel; door een roos op je hoed te zetten je boosheid weer kwijt zijn… Dit rijmpje (uit mijn jeugd?!) kwam bij mij boven borrelen toen ik aan mijn blog over boosheid begon.
Net als blij, verdrietig en bang is boosheid een gevoel dat iedereen zal hebben en herkennen. Zeker in de afgelopen tijd zullen volwassenen zich ook boos gevoeld hebben, een gevoel dat niet altijd echt geuit wordt, maar nu massaal zichtbaar werd in binnen- en buitenland.
Het gevoel boosheid gebruik je als er over jou grens gegaan wordt; door boos te worden/zijn kom je voor jezelf op. Hiermee geef je de ander dus ook een duidelijk signaal ‘tot hier en niet verder!’

Kleine kinderen zijn hun grenzen nog volop aan het ontdekken en kunnen behoorlijk boos worden als ze hun zin niet krijgen (wie kent de scènes in de supermarkt niet…) Langzaam maar zeker ontdekken peuters en kleuters dat er regels zijn en dat je niet altijd je zin kunt krijgen. Het boos-zijn wordt minder ‘explosief’, maar het gevoel boosheid verdwijnt (gelukkig) niet!

In mijn praktijk krijg ik nogal wat kinderen die het lastig vinden om hun boosheid te uiten. De één ‘explodeert’ bijvoorbeeld bijna als er iets gebeurt op het schoolplein, de ander gedraagt zich juist op school voorbeeldig, maar heeft thuis woedeaanvallen.
De oorzaak hiervan kunnen verschillend zijn, toch wordt door mij wel altijd benadrukt dat boosheid een gevoel is dat erbij hoort en nuttig kan zijn.
Door samen met het kind na te gaan waar het gevoel vandaan komt (welke grens wordt er bij jou over gegaan?) kun je het als kind beter herkennen en daarmee ook de manier van boos-zijn aanpassen.
Het helpt kinderen om hun boosheid zichtbaar te maken; bijvoorbeeld met je ogen dicht het boze gevoel tekenen, of een woedethermometer invullen.
Door helder te hebben wat hun zo boos maakt en hoe ze hier anders op kunnen reageren, kunnen kinderen leren omgaan met hun boosheid. Mensen in hun omgeving (bijv. ouders en leerkrachten) zijn hierbij belangrijke hulptroepen. Zij kunnen het kind helpen door rustig te reageren en helpen bij het vinden van een vorm waar de boosheid wel geuit kan worden (bijvoorbeeld een kussen ter beschikking stellen waar even flink tegenaan gebokst kan worden..)

Dit helpt vast beter dan alleen die roos op je hoed 😉 !